Hinderlijke verblinding kunstlicht
Hinderlijke verblinding treedt op als lichtbronnen of armaturen een hogere lichtsterkte hebben dan waaraan het oog is gewend. De verblinding kan direct optreden, maar kan zich ook pas na langere tijd openbaren.
De mate van verblinding hangt af van de lichtsterkte en grootte van de verblindende bron, de achtergrondluminantie waartegen de verblindende bron wordt gezien en de positie van die bron in relatie tot de kijkrichting. De lichtsterkte van het armatuur, de grootte van de ruimte, een lage achtergrondluminantie en de nabijheid tot de kijkrichting zijn factoren die de verblinding vergroten.
In een lichtplanning moet de lichtsterkte van het armatuur daarom altijd gezien worden in verhouding tot de achtergrondluminantie. Hoe dichter het heldere vlak zich bij het oog (kijkrichting) bevindt, des te groter de kans op storende verblinding.
Bij open armaturen, met name voor compacte en intensieve lichtbronnen met een grote lichtstroom, is het meestal zo dat de lichtbron zelf of een spiegelbeeld ervan in glanzende reflectoren of werkmateriaal voor een verblindend effect zorgt. Een manier om verblinding bij dergelijke armaturen te verminderen, is het gebruik van matte reflectoren en grotere armaturen.
Verblinding kan ook worden verminderd door de helderheid van de wanden en plafonds in de ruimte te vergroten. Dit wordt bereikt door:
- De armaturen te voorzien van een deel indirect licht.
- De armaturen dichter bij de wanden te plaatsen.
- De wanden afzonderlijk te verlichten of wanden lichter te maken door een andere kleur (hogere reflectiewaardes) te kiezen.
Te heldere wanden in relatie tot het zichtobject kunnen aanpassingsproblemen opleveren. De lichtheid van de vlakken in de ruimte moet om die reden worden aangepast aan de zichtvoorwaarden en worden begrensd conform de aanwijzingen die in het hoofdstuk Luminantieverdeling en luminantiebeperkingen staan.